Zijn wie je bent
Geen licht zonder donker
Er is altijd van alles een keerzijde. Alles heeft twee kanten, geen licht zonder donker. De kunst is om ook het licht te zien in het donker en dat je kunt vertrouwen op het leven en op jezelf. Piekeren veroorzaakt juist verkramping en wellicht meer pijn. Dat is mijn opgedane inzicht in de afgelopen drie dagen.
Zo voelde ik eerst niets en door t bericht vd oncoloog ging ik ineens twijfelen en voelde ik van alles in mijn borst. Komt dat dan doordat ik in angst schiet en me daarmee ga verbinden? Komt dat dan doordat ik eerst niet naar mijn lijf luisterde en nu wel?
Het is nu zondagmiddag. Drie dagen nadat de oncoloog mij belde met het verhaal dat ze wat hebben gezien op MRI. Het zou een MRI moeten zijn ter afsluiting van de 5 jaar controle en nu dan ineens toch weer onzekerheid. Ze wilde me niet direct ongerust maken, maar gaf aan dat het nodig is dat ik toch nog een echo zou laten maken. In juli had ik er ook een laten maken, omdat ik een knobbeltje voelde. Het bleek een cyste te zijn. Volledig onschuldig en hoefde er ook niet uitgehaald te worden. Ook toen werd ik enorm geconfronteerd met angst. Er werd als het ware op een oude knop gedrukt en die meteen werd geactiveerd. Die van zes jaar geleden toen ze ook wat op een echo hadden gezien en het later kanker bleek te zijn. Zie daar dan maar op een relaxte manier mee om te gaan. Dat was echt lastig.
En zo ook donderdag…Ik merkte dat ik meteen weer in angst schoot en er allerlei bange stemmetjes in mij het van me overnamen. Gedachten als: de oncoloog vertelt aan de telefoon nog niet het hele verhaal, maar ze weet eigenlijk wel meer. Hoezo kun je op een MRI niet alle info zien die nodig is? En ook verwijtend naar mezelf: blijkbaar ben je toch niet zo goed bezig als je dacht. Je werkt weer veel te veel. Ja dat klopt en dat is een hele bewuste keuze, kwam een ander stemmetje weer om de hoek kijken. Ik wil Door na kanker echt heel erg graag opzetten. Dat voelt niet eens als werk. Ik ging mezelf afvragen wat ik allemaal niet goed doe waardoor ik nu dan misschien weer kanker zou hebben. Na het telefoontje van de oncoloog gebeurde er dus heel veel. Oude patronen gingen met me aan de haal, ik verbond me met angst, terwijl ik weet dat dat een slechte raadgever is zolang je nog niet weet wat er werkelijk met je aan de hand is.
Toen dacht ik practise what you preach…
In onze ‘door na kanker’ bijeenkomst hadden we het met de groep de vorige dag over coping gehad. Coping is de manier waarop je met problemen en stress omgaat. Je reactie op een probleem is een combinatie van verstand en emoties. Mijn reactie is delen met mijn sociale omgeving. Ik heb het thuis gedeeld en met mijn familie en aantal vrienden. Ook het verdriet en de angst even volledig toegelaten. Ik was helemaal op die middag en had even tijd voor mezelf nodig. En hierin ook veel geleerd met zes jaar geleden. Ik neem die tijd nu dan ook. Ik had mijn werkgever ingelicht en aangeven dat ik even ruimte moest nemen en nu niet door moest gaan hollen. Ik heb een fantastische werkgever en hij geeft me alle ruimte die ik nodig heb.
En even mezelf afgevraagd wat ik nu werkelijk nodig had. Hoe ik het beste met de onzekerheid om zou kunnen gaan tot ik meer weet. Het bleek een combi te zijn van handelen en voelen. Ik had weer met afdeling oncologie gebeld om te vragen of de echo zo snel mogelijk gepland kon worden. Ik werd binnen een uur teruggebeld met de mededeling dat ik maandag terecht kan en ik woensdag ondanks dat de agenda van de oncoloog helemaal vol zat er toch tussen geplaatst. Super fijn. Het niet weten, blijft zo ontzettend heftig.
Daarna heb ik mezelf afgevraagd: hoe kun je nu loskomen van de angst? En daar kon ik alleen achter komen door te gaan voelen. Ik ben even op bed gaan liggen en alles mocht er zijn, het verdriet, de angst, de relativerende gedachten, de lieve reacties van familie en vrienden. En ik bleef mezelf uitnodigen om heel voorzichtig te gaan voelen wat er is. En heel eerlijk, ik durfde bijna niet te voelen en echt even te luisteren naar mijn lijf. Want wat als ik nu voel dat het allemaal goed is, is dat dan whishfull thinking? Wat als dan volgende week blijkt dat het foute boel is? Dat voelt eigenlijk als een soort falen. Heel vreemd misschien hoor, maar dat is wel het juiste woord. Ik zou dan namelijk mijn hele geloof over ‘vertrouwen op je lijf’ en ‘luisteren naar je lijf’ voor mijn gevoel wel voor groot deel over boord kunnen gooien.
En langzaam kon ik toch weer gaan luisteren naar wat mijn gevoel me vertelde, omdat ik me besefte dat wat er ook uit komt volgende week, het belangrijk is wat er nu is. Er kwam een enorm gerustgesteld gevoel naar boven dat zich vanuit mijn hart verspreide door heel mijn lijf en me vertelde: ‘het is goed Nienke’. En dat was zó fijn en ik durfde het er helemaal te laten zijn. Ik voelde ook dat ik het allemaal niet alleen hoef te doen. Ik heb veel lieve mensen en liefde om me heen en ik mag me kwetsbaar opstellen. Het is allemaal nu ook gewoon erg onzeker en het voelde als een groei ten opzichte van de vorige keer. En ik weet dat er best heel veel mensen zijn die van nature niet in de stress schieten en gewoon rustig af kunnen wachten, maar daar hoor ik nu eenmaal niet blij. Ik ben echt heel blij dat ik er inmiddels op deze manier mee om kan gaan.
Wat heerlijk om de angst los te hebben kunnen laten en gewoon te genieten van dit moment. Als woensdag blijkt dat het allemaal toch niet goed is, dan heb ik van dit gevoel in ieder geval kunnen genieten. Gisteren heb ik echt onbezorgd kunnen genieten van een hele gezellige avond waar de kinderen voor mijn ouders hebben gekookt ter ere van hun 50-jarige bruiloft, waar mijn ouders mooie verhalen hebben gedeeld met de kinderen over vroeger, we enorm gelachen hebben, samen hard mee gezongen op ‘het is moeilijk bescheiden te blijven’, heerlijk genoten van het moment. Dat wat er nu is. En dit pakt niemand ons meer af!
Ik besef me dat hier dus ook echt aantal jaren persoonlijke ontwikkeling en training aan vooraf is gegaan. Het begint er (alweer) bij om stilte momenten te nemen en niet door te blijven hollen.
